Teatralnik

Trzy fascynujące kobiety, które życie zaprowadziło na scenę teatralną. Trzy aktorki nieobce gdyńskiej widowni. Z Dorotą Lulką, Anitą Steciuk i Grażyną Drejską rozmawiała Weronika Janicka.

Pani Doroto, widzi Pani różnicę między graniem w musicalu, a występowaniem w spektaklu muzycznym w teatrze dramatycznym?

​

Dorota Lulka: Zdecydowanie tak. W spektaklu muzycznym na ogół śpiewa się utwory, ale dużo jest scen mówionych. Natomiast musical, taki jak Dziewczyny z kalendarza to przedstawienie, w którym niemal całe sceny są muzyczne. Tu się śpiewa, dialoguje śpiewem, mówi w pewnych określonych, charakterystycznych frazach. To jest dla mnie poniekąd nowość i pewna trudność, bo wymaga dużej dyscypliny.

​

Wszystkie Panie mają przeszłość związaną z Teatrem Muzycznym w Gdyni.

​

Anita Steciuk: Byłam tutaj na etacie przez dziesięć lat, ukończyłam Studium, które mnie wychowało, wykształciło, nadało mi tkankę, którą potem wykorzystałam w zawodzie. Grałam wszystko, co mogłam zagrać.

D.L.: Po skończeniu Studium Aktorskiego w Teatrze Wybrzeże, otrzymałam propozycję pracy w Teatrze Muzycznym i chętnie na nią przystałam. Było to w roku 1981. Wtedy przez rok byłam w Teatrze Muzycznym w Gdyni. Miałam dwadzieścia dwa lata. Zresztą te dwadzieścia dwa lata mi się przypomniały w związku z naszą produkcją. Jessie śpiewa „zaczęłam tę przygodę w wieku lat dwudziestu dwóch, na progu swej kariery zawodowej wtedy byłam”. Zawsze wtedy o tym myślę, jak to w wieku dwudziestu dwóch lat zaczęłam pracę. Z Grażyną poznałyśmy się dawno temu.

Grażyna Drejska: Przy Czarodzieju z krainy Oz.

D.L.: Grałam Dorotkę, swoją imienniczkę.

G.D.: Miała sztucznego pieska, który się przewracał kółkami do góry.

D.L.: Co było źródłem mojego nieustannego stresu. Wtedy Grażka mnie pocieszała, mówiła „No, daj spokój z tym psem”.

G.D.: Zaczynałam moją karierę będąc jeszcze studentką. Grałam główną rolę w operetce, to była typowa rola amantki. Od zawsze jednak przejawiałam charakterystyczne zapędy komediowe i dlatego moje role w operetkach nie były takie papierowe. Uwielbiałam siedzieć w kieszeniach, oglądać spektakle i zawsze było tak: „Gdzie Grażyna?”, „No co, siedzi i już się przygotowuje (do zrobienia zastępstwa)”. Miałam parę takich nagłych wejść w spektakl po zaledwie jednej próbie.

A.S.: Grażyna była moją idolką. Siedząc w kulisach podziwiałam Grażynkę i mówię „Jezu, można tak? Boże, jak bym chciała tak śpiewać!”. Widziałam cię w operetkach, których nie cierpiałam, ty byłaś jedyną wykonawczynią, którą uwielbiałam! 

​

Jak się Panie czują w związku z powrotem do gdyńskiego Muzycznego?

​

A.S.: Dwadzieścia lat mija odkąd opuściłam ten teatr. To, że dzisiaj tu jestem, zostało wymodlone i wytęsknione. Powrót tutaj jest dla mnie ogromnym przeżyciem. Staje mi przed oczami wiele wspaniałych rzeczy, które tu przeżyłam, związanych z ludźmi, z pewnymi wydarzeniami i oczywiście spektaklami. Jestem bardzo wzruszona, że tu wróciłam, że po mnie sięgnęli, że o mnie pomyśleli. Jestem przeszczęśliwa.

G.D.: U mnie to już czternaście lat. Jak policzyłam, to doznałam szoku. To co mnie bardzo ucieszyło to to, że wszyscy mnie tak serdecznie przywitali. To wyjątkowe uczucie usłyszeć od koleżanek i kolegów: „Czternaście lat? No co ty? To tak jakbyś po dłuższym urlopie tu do nas wróciła.”

A.S.: Ale ja też widzę ludzi sprzed lat i jakby się nic nie zmieniło… nawet wyglądają tak samo.

G.D.: Ja niektórych młodych to nie kojarzę.

D.L.: Ale jak oni się fajnie dostrajają, prawda? To jest bardzo cenne, że ci młodzi ludzie, ja to widzę, chcą się uczyć. 

G.D.: W Dziewczynach z kalendarza trzon to seniorki. Tam oczywiście też są młodsze, ale też nie młodzieniaszki.

A.S.: Dzięki Bogu, że są takie produkcje.

Zahaczyły Panie o coś, o co chciałam zapytać - musical jest dosyć okrutnym gatunkiem, zwłaszcza dla dojrzałych aktorów.

A.S.: Okrutnym, bo nie ma ról?

Bo nie ma ról, szczególnie dla kobiet. Kobietom jest ciężej, ponieważ więcej jest ról męskich…

G.D: A tutaj proszę jaka niespodzianka! Ile babeczek!

D.L.: Jest sześć ról głównych, to jest ten trzon. 

A.S.: Chciałabym podjąć właśnie ten temat. Jeżeli chodzi o musical i role kobiece, to jest przełom. Myślałam, że wszystko już się dla mnie skończyło, że już skończyłam pracę w tym zawodzie, zagrałam wszystko, co można, a tu się okazuje, że nie!

​

Dziewczyny z kalendarza dwadzieścia lat temu były kontrowersją - stworzyć kalendarz, gdzie kobiety wykonują codzienne czynności nago! Myślą Panie, że obecnie wzbudzą kontrowersje?

​

A.S.: Pewne zainteresowanie będzie, ale  jakbyśmy zrobili to dwadzieścia lat temu, byłoby większe.

D.L.: Kwestia nagości jest już inaczej postrzegana i myślę, że nie będzie manifestacji pod teatrem, ani widz nie będzie żądał zwrotu za bilety.

A.S.: Nagość jest tu pretekstem, żeby coś większego uzyskać.

D.L.: W scenariuszu jest napisane, że im mniej się pokaże, tym lepiej dla sztuki. Tak napisał autor i to nam też powiedział reżyser.

G.D.: Nagość będzie bardzo subtelna i bardzo smaczna.

D.L.: To nie jest nagość typu kawa na ławę, wprost. Tu jest nagość skrywana i wstydliwa i na tym polega jej walor. One mają obiekcje, one się wstydzą, one do końca nie chcą się zgodzić. To nie jest sztuka o nagości, a o przełamywaniu stereotypów. Może dlatego jestem tu zupełnie spokojna o odbiór, ponieważ wiem, że widzowie będą się z nami utożsamiać. Oczywiście nie każdy chciałby stanąć nago za babeczką cytrynową, ale jeżeli to ma w czymś pomóc i służy dobremu celowi, to właściwie czemu nie?

​

Jednak nagość w tym spektaklu mimo wszystko jest niezbędna, tak?

​

A.S.: Czymś trzeba zwrócić uwagę…;)

D.L.: To są fragmenty nagości, które i tak się widuje.

A.S.: To w zasadzie jest umowna nagość, no bo umówmy się, czy jest kawałek ramienia czy nogi.

G.D.: Troszeczkę widać może biust, troszeczkę sutki, ale to wszystko jest tak pięknie ukryte, zakryte. Widz wie, że ta aktorka jest naga, ale nie widzi wszystkiego. Może się doszukiwać.

D.L.: To też jest pięknie napisane, że najstarsza z nich, mająca w zasadzie najwięcej do stracenia, pierwsza przystaje ze względu na wagę tej inicjatywy. Tutaj każda rola jest dobrze napisana.

G.D.: Każda jest bardzo ważna.

A.S.: Dla każdej aktorki jest tutaj szansa zrealizowania się. To, co robimy na scenie, jest odzwierciedleniem tego, co jest za sceną, w garderobach, kulisach.

W ramach premiery reżyser, Jakub Szydłowski powiedział, że „pracę nad tym spektaklem można przyrównać do tworzenia spektaklu dramatycznego, gdyż opiera się na emocjach i wewnętrznej tragedii bohaterek, dlatego wymaga większego zgłębienia wnętrza bohaterek niż w klasycznym musicalu”

G.D.: Zdecydowanie tak, bo baza, podłoże tej sztuki jest bardzo dramatyczne.

A.S.: Oprócz codziennego życia, tych relacji, przeżyć codziennych, jest druga strona – temat starości, choroby, śmierci…

G.D.: Przyjaźni, łamania tej przyjaźni, tęsknoty. Różne ludzkie dramaty są poruszane.

D.L.: Na pewno należy powiedzieć, że ten musical nie jest plastikowy. Tutaj jest świat bardziej realny, słodko-gorzki. Nie ma agresji, złośliwości jest cała masa.

G.D.: Są małe kłótnie, jak w życiu.

D.L.: Ale nie ma tam czegoś, co jest absolutnie negatywne.

​

Inicjatywa, żeby zebrać pieniądze dla szpitala za pomocą kalendarza jest bardzo pozytywna. Czy myślą Panie, że gdyby dzisiaj Dziewczyny chciały stworzyć taki kalendarz, żeby wspomóc szpital, to by się udało?

​

A.S.: W zasadzie my coś takiego robimy, nie? Wspieramy pewną akcję, to się dzieje!

G.D.: Zgadza się, ale nie wiem, czy tak pokazana nagość by się tak dobrze sprzedała. Do tego trzeba mieć powód.

D.L.: Być może by się to nie sprzedało, bo w ogóle mało co drukowane na papierze obecnie się sprzedaje. Myślę że, aby taka inicjatywa zaistniała w dzisiejszych realiach, to musiałaby być czymś na kształt internetowej akcji. Czy papierowy kalendarz ze zdjęciami pań w wieku dojrzałym sprzedałby się na cel szczytny, śmiem wątpić. Dlatego, że kluczowym jest słowo papierowy, a nie dlatego, że idea jest zła.

Czyli idea jest dobra, tak jak współpraca z Fundacją DKMS, która będzie obecna podczas prapremiery, będzie poszukiwała dawców, zbierała wymazy oraz edukowała widzów podczas przerwy. Uważają Panie, że dalej nowotwór jest tematem tabu i trzeba szerzyć o nim wiedzę?

A.S.: Coraz mniej i całe szczęście, że my możemy też przy okazji o tym mówić i rozgłaszać i uświadamiać.

D.L.: Z przykrością stwierdzam, że nowotwór osób starszych, a o takim mówimy, jest w pewnym sensie tematem tabu. Nie mówi się o tym głośno, a prawda jest taka, że te nowotwory leczy się w drugiej kolejności.

G.D.: Często ci ludzie są zostawieni samym sobie. I to jest straszne, kiedy nie mają żadnej pomocy.

D.L.: W ogóle starość jest niewesoła w naszym kraju. To nie jest kraj dla starych ludzi, jak mówi tytuł znanego filmu. Zdecydowanie nie jest. W pewnym momencie zniknął temat śmierci, starości, chorób.

G.D.: Starość jest niewygodna, brzydka.

D.L.: Starości nie było, ona teraz nagle gości. To jest niezwykłe i to w dodatku w postaci musicalu, to jest zupełny szok! Myślę, że pomysł jest po prostu fantastyczny. Jeśli widz wyjdzie wzruszony, zawsze jest szansa, że pomoże.

A.S.: Wie, co zrobić.

G.D.: Może chętniej pomoże. Przekaże pieniądze, odda szpik czy krew. Ja już nie mogę oddawać krwi, bo do sześćdziesiątego roku życia…

D.L.: Nie, to szpik do sześćdziesiątego...

A.S.: Szpik do sześćdziesiątego?! To muszę iść!

​

*Drodzy Czytelnicy, zgodnie z wytycznymi Fundacji DKMS szpik kostny można oddawać do 55-go roku życia. Zgodnie z wytycznymi Narodowego Centrum Krwi, krew i jej składniki można oddawać do 65-go roku życia. Zachęcamy! :) (przyp.red.)